Als klein meisje zag je trouwen met je droomprins als een sprookje dat mogelijk ooit zou uitkomen. In alle Barbie- en sprookjesfilms die je keek trouwden ze uiteindelijk altijd allemaal, hoe jong ze ook leken. Zo wordt Doornroosje door de gewilde koningszoon wakker gekust en wordt de betovering van Sneeuwwitje verbroken door haar droomprins. De gemeenschappelijke deler is dat elk van deze sprookjesachtige verhalen eindigen in een trouwerij. Een beeld dat je als klein meisje overal op televisie ziet en waarover je misschien in sommige gevallen nog steeds droomt. Is trouwen met een droomprins echt nog wel de droom?

Een heel ander beeld heb ik in ieder geval gekregen van mijn oma. Sinds ik oud genoeg ben om redelijk over het leven na te denken, vertelde ze mij al vaak dat ik niet te jong moest trouwen, want ze vindt dat ik eerst moet genieten van het leven. Ze zegt altijd: “Ik ben veel te jong getrouwd.” Dan spreek ik over de jaren 60, waarin het gek werd gevonden als je als vrouw werkte, terwijl je man genoeg verdiende. Tegenwoordig is dat heel anders en is de gemiddelde leeftijd volgens het CBS 31,5 jaar. Is trouwen nog wel van deze tijd, met de derde feministische golf aan de gang?

Oké, ik ben bijna twintig, leef in de eenentwintigste eeuw en hoef mij de komende jaren nog helemaal niet bezig te houden met trouwen. Toch begon ik hier meer over na te denken door het huwelijk van een van mijn voorbeelden, Meghan Markle, met Prins Harry, die afgelopen zaterdag getrouwd zijn. Hij is één van de Britse prinsen en zij is een Amerikaanse actrice en feminist. Op haar elfde schreef ze een brief naar de First Lady en sindsdien strijdt ze voor de gelijkheid tussen man en vrouw. Hoe werkt dat in deze tijd? Kunnen het feminisme en het huwelijk wel hand in hand of bezwijken daardoor de idealen onder deze grote maatschappelijke verwachting? Het is opmerkelijk dat Meghan straks haar feministische mening niet meer mag uiten, omdat ze met Prins Harry getrouwd is en omdat ze zich moet houden aan de regels die gelden in het koningshuis. Lijdt feminist-zijn altijd onder trouwen en andere traditionele gezinstradities?

Misschien is de vraag belangrijker wat feminisme eigenlijk inhoudt voor de “gewone” mens. Naar mijn idee gaat het om gelijkheid tussen genders en zelf je eigen grenzen kunnen bepalen. Er moet geen onderscheid zijn, maar ook geen maatschappelijke verwachtingen waar je aan moet voldoen om geaccepteerd te worden. In de maatschappij moeten veel dingen zoals iedereen het doet, maar beslissingen die je maakt zijn voor jezelf. Niet voor de rest van de maatschappij en wat zij ervan vinden. En daar gaat het feminisme om: de baas zijn over je eigen leven.

Dus kun je trouwen en feminist zijn? Ik vind van wel. Sinds januari 2018 trouw je niet meer automatisch in gemeenschap van goederen, wat een stap in de feministische richting is, want dat gaat ervanuit dat vrouwen officieel niet afhankelijk willen zijn van de man. Daarnaast bestaat het leven uit beslissingen maken, maar waarom zou trouwen je dan minder feministisch maken? Wie oordeelt daarover? Ik denk dat je als vrouw juist nog sterker bent als individu als je juist kan trouwen om de redenen waarover het huwelijk gaat. Als je juist de baas bent over je eigen leven en lichaam en je niet laat leiden door de maatschappij om ons heen. Zoals mijn oma die in de jaren 60 na een huwelijk en kinderen krijgen toch weer naar school is gegaan om daarna zelf te kunnen werken en om niet afhankelijk te zijn van de man. Het kon haar niet schelen wat de maatschappij om haar heen deed of wat mensen over haar dachten, zij wilde onafhankelijk zijn.

Kortom, als mij de vraag wordt gesteld of trouwen in deze tijd nog wel kan, antwoord ik met een bondige ‘ja’. Het feminisme sluit het huwelijk niet uit, noch is het uit de tijd geraakt. Er is veel veranderd sinds de jaren 60 en dat is een goed teken. In mijn ogen is het huwelijk iets moois dat twee individuen, gelijk aan elkaar, met elkaar verbindt; zij doen dit vanuit liefde en is vrije keuze.

Door Zoë Alkemade