Elk vervelend nieuwsbericht raakt je toch een beetje en vooral als het betrekking heeft op onderwerpen waar je anders tegenover staat. Het zet je aan het denken en je vormt er een mening over. Verbazing, woede, angst of verdriet: emoties komen op en discussies ontstaan, want iedereen reageert anders op nieuwsberichten. Dat is dagelijks te zien als je Facebook opent en alle reacties leest onder nieuwsberichten die voorbij komen op je tijdlijn. Zelf schrok ik van het bericht van de 17-jarige Orlando, die dood werd gevonden in mijn geboortestad Den Haag nadat hij een afspraak had met een onbekende man. Dan komt het misschien toch wel iets dichter bij huis.  

Een actueel onderwerp dat constant terugkomt in de media is seksualiteit. Het startte niet met Orlando, maar het zette mij aan het denken. Je krijgt er weer zo’n besefmoment van, want blijkbaar krijgt niet iedereen dezelfde normen en waarden van thuis mee. De verscheidenheid van normen en waarden in onze samenleving kan leiden tot wrijving. Dat waarschijnlijk leidt tot dit soort verschrikkelijke berichten.

Ook ben ik vaak bezig met de vraag of ik in een bubbel leef waar iedereen om mij heen elkaar accepteert hoe diegene is. Ik wil er eigenlijk niet aan geloven dat misschien in andere wijken, andere steden en andere huizen er heel anders wordt gesproken over bijvoorbeeld het homohuwelijk. Wat maakt hem namelijk anders dan bijvoorbeeld ik? Eigenlijk is hij helemaal niet anders, want we vallen allebei op mannen. Waarom zou hij dan niet overdag hand in hand over straat kunnen lopen zonder aangekeken te worden en ik wel? Waarom zou hij stiekem moeten doen over zijn afspraak? Acceptatie van ieder mens, van wie diegene ook houdt, is niet iets wat je iemand kan opdragen. Het zou eigenlijk de wereld en het leven wel een stuk makkelijker maken als iedereen elkaar zou accepteren. We leven ten slotte in Nederland waar het homohuwelijk sinds 2001 legaal is, we elk jaar met honderdduizenden mensen de Gay Pride vieren in Amsterdam en twee ministers hand in hand over het Binnenhof in Den Haag lopen om een maatschappelijk punt te maken.

Je zou denken dat in een land als Nederland, dat in sommige opzichten zo vooruitstrevend is op het gebied van democratie, vrijheid van meningsuiting en acceptatie, er geen commotie meer is over zulke onderwerpen. Toch is er nog steeds ophef over twee zoenende mannen op een poster of dat deze jongen Orlando met een onbekende man afsprak via een datingsite. Ik vraag mij af wat er was gebeurd in de media als het ging over een 17-jarig meisje dat afsprak met een onbekende man via bijvoorbeeld Tinder of als er een vrouw en een man zoenend op een poster hadden gestaan. Is er dan ook zoveel opwinding over en aandacht voor? Is het nodig om constant oordelen te geven en discussies aan te gaan over de minderheden in de maatschappij? Naar mijn idee bestaat het hele concept minderheden niet, want onze Nederlandse wet maakt geen onderscheid tussen kleur, seksuele voorkeur of geslacht, alleen kennelijk doet een deel van de samenleving dat wel.

Hoe kan het dat wij democratisch instemmen op deze Nederlandse wetten, maar deze dan toch niet altijd nastreven. We zeggen dat we niet willen discrimineren, maar toch gebeurt het. Wij, de redactie van Spraakwater, nodigen jullie uit om mee te denken aan mogelijke oplossingen of het geven van opmerkingen om ervoor te zorgen dat onze samenleving inziet en zich gedraagt naar de grondwet dat we als land democratisch hebben besloten. Zoals Obama in zijn afscheidsspeech zei: “In de loop van een gezond debat stellen we verschillende prioriteiten, en kiezen verschillende middelen om die te bereiken. Maar zonder een gemeenschappelijke verzameling feiten, zonder bereidheid om nieuwe informatie binnen te laten en toe te geven dat je tegenstander een goed punt heeft, en dat wetenschap en rede ertoe doen, praten we langs elkaar heen.”

Door Zoë Alkemade